Hoxe non quedan anxos beatniks dispostos a nada para facelo todo
Non hai quen diga Hey babe, take a walk on the wild side
Faltan suicidas, borrachos e ionkis, falta apertura de miras
Camiñar sen saber sen saber se camiñar ou ir a onde sexa
Nin perderse nin morrer nin abafarse nin estoupar para renacer
E arder ante miles de millóns de menos elevados a unha potencia que nunca teremos
E dicir non non non non non hai quen diga non agora xa non
Todo nos dá igual pero non non queremos un cambio e non non
E movernos non non e dicir non non e bailar non non e estoupar outra vez non non
E dar a vida por algo que non existe no es constitucional e non non non e non te mates
E non morras non é legal que un decida sobre si queimarse vivo pena ou anguria ou
Cabalo ou morte de ferro ou o blues dunha estación que nunca pisei e boto de menos
E castelos góticos no aire que ninguén quixo respirar que resulta zugado e prepotente
E non nos dignamos a tocarnos por medo a comprobar se non estamos sós
E ninguén anda e non camiñamos xa non nos movemos se non é pola incercia
Non hai anxos que morran que digan sobre as mellores mentes da súa xeración
Non hai chutes no barrio dos negros non quedan buscas abafantes por jazz morte ou gris
Ou dicir xa non volvemos xa non repetir e condenarnos a caer na ignorancia do saber
E recorrer o país sen saber por que que non e nunca e xamais e estamos cansos
De oír que non podemos que non debemos que non se nos permite
Que debemos limitar a nosa visión á liña do horizonte non non non máis alá
Todos os idiotas teñen agora opción de demostralo pero os idiotas ao demostrarlo
Déixannos sen anxos non sabemos onde estan os cadáveres dos nosos pais e
Pretendemos revolucionar a existencia sen arriscar e sen morrer e matarnos e volver
E sen arder e queimarnos e volver e sendo nucleares consideramonos atómicos mais non
Cada vez falamos máis de sexo pero non sabemos se imos ou vimos nin sabemos non
Non sabemos o que é romper o límite non vemos o fondo non tocamos fondo para velo
Meter sacar as noites de mamadas ou cen cunnilingus no abrente que importa a morte
Se non somos capaces de dicir non e pensalo e poetizar o non e sexualizar o poético non
Como non consumades a vosa xuventude como non vagabundeemos como non sexa
Como non nos perdamos na busca do infinito tentemos abrazar a Venus de Milo ou non
Ou non busquemos que chamamos decadencia a morte albisca a morte sabe quen nos ve
Ou azul ou morte ou ferros ou andamiaxe que nos afogue ou sucumbir ante o dinámico
Ver o gato negro ou sintetizar o empedrado ou ver como se derrete a percepción
Burroughs, Dalí, Ginsberg, Kerouac, Pereiro, Barrett ou todo ou non e paisaxe azul
O celeste non nos está permitido e non nos permitimos aproveitar o cadáver do Edén
Desarraigados 